สิ่งที่ดีที่สุดที่ได้รับจากโปสการ์ดคือความคิดถึงของคนส่ง เมื่อไหร่ที่เห็นมันนอนอยู่ในตู้จดหมายหรือมีคนในบ้านหยิบยื่นกระดาษที่จ่าหน้าซองถึงเรามาให้ สีสันไม่ว่าจะเป็นภาพของธรรมชาติหรือภาพถ่ายฝีมือคนส่งที่แฝงมาด้วยความภูมิใจในตัวเองเล็กๆ ก็ทำให้เรายิ้มได้เสมอ เหมือนกับมีใครมากระซิบบอกว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมีคนที่นึกถึงเราอยู่การส่งโปสการ์ดเองก็เช่นกัน ความสุขที่เราได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้คนๆหนึ่งที่มีความสำคัญกับเรา มันทำให้เรารูสึกเต็มอิ่มในหัวใจ กว่าจะเขียนตัวอักษรออกมาแต่ละตัว เราตั้งใช้เวลานั่งกลั่นกรองคำพูดนั้น แสดงความสัมพันธ์ที่เรามีต่อกัน บังคับจิตใจเราให้คิดก่อนที่จะทำหรือพูดออกไป ทำให้เรามีความประนีประนอม และเข้าใจคนๆนั้นมากขึ้น
ทำให้เรารอบคอบขึ้น เดินช้าลง มีเวลาให้กับสมองของเราเอง
เพราะกว่าเราจะได้รับกระดาษแต่ละใบทางไปรษณีย์ ก็ต้องใช้เวลาเป็นวันๆ
ไม่ใช่โทรศัพท์แบล็คเบอร์รี่ที่เราจะสามารถโต้ตอบกันได้ทันที และทำให้มนุษย์ต้องเช็คโทรศัพท์โดยอัตโนมัติทุกครั้งที่มีเสียงเตือนเกิดขึ้นราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรม!
เรื่องนี้น่ารักดีนะ กุชอบ
ตอบลบกุสันยาว่าเวลากุไปไหนกุจะเขียนโปสการ์ดให้มึงต่อไป
เพราะเวลากุจะส่งให้ใคร กุก้อจะแอบหวังลึกๆ ในใจว่าเค้าจะเห็นความสำคัญของมัน ไม่ได้ได้ไปแล้วเอาไปโยนทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ กุเห็นด้วยที่ว่ากว่าเราจะเขียนอะไรลงไป เราต้องคิดแล้วคิดอีก ถ้าไม่รักจริงก็คงเขียนไม่ไ้ด้หรีอก !!